ATIFET GEZEK

Adıyaman- Gölbaşı ilçesinde doğdu. İlk ve orta öğrenimini babasının memuriyeti nedeniyle çeşitli ilçelerde tamamladı. Samsun 19 Mayıs Üniversitesi hemşirelik lisansını bitirdi. Öğrencilik yıllarında şiire ilgi duymaya başladı. Bu özellik ona babasından geçti. Mersin’de yaşayan şair, hemşirelik mesleğini de sürdürmektedir. 

İlkokul çağında okuma alışkanlığı edindi. Çocuk hikâyeleriyle çıktığı okuma yolculuğuna, dünya klasikleriyle devam etti. İleriki yıllarda bunlara kişisel gelişim ve felsefe kitaplarını da ekledi.

Yaşamın ve evrenin sırrı onu çocukluğundan itibaren hep meşgul etti. Dünyaya gelişinin amacını sürekli sorguladı. Ta ki ‘Falun Dafa’ öğretisiyle tanışana dek. Evrenin karakteristiği olan doğruluk, merhamet ve hoşgörü ilkelerinin rehberliğinde zihinsel ve bedensel gelişimi sağlayan yüksek düzeyde bir kendini geliştirme sistemi olan Falun Dafa uygulayıcısıdır.

Mersin şairler ve Yazarlar Derneği (MEŞYAD) üyesi. Şiirleri, derneğin Maki dergisinde, yerel gazete ve dergilerde yayınlanmaktadır. Kitap tanıtımı yaptığı yazıları vardır. Ayrıca dernek üyelerinin şiirlerinden yola çıkarak hazırladığı üç bölümlük bir edebi sanatlar inceleme çalışması yaptı.

Talasemia ve lösemili Çocukları Koruma Derneği yarışmasında kırmızı Umutlar şiiri mansiyon almıştır. Türkiye İlim ve Edebiyat Eseri Sahipleri Meslek Birliği (İLESAM) üyesidir.

Evli ve iki çocuk annesidir.

Es D/e’li Rüzgâr

Es deli rüzgâr!
Ellerinde limon çiçeğiyle…
Efektlerini gönder
Ektim kokularını tenime
Eksilme!
Eteğinde açsın baharlar
En son sen düş geceme…

Es deli rüzgâr!
Ellerinde zeytin dalıyla…
Ezgilerin yayılsın
Erzurum’luya
Edirne’liye!
Elzem olsun kardeşlik
El ele barış şarkıları söylensin…

Es deli rüzgâr!
Ellerinde sevgiyle…
En son ne zaman okşadın bir çocuğun saçlarını?
En son ne zaman tuttun bir dostun ellerinden?
Ellerin dost
Ellerin düşman
En derin uykusunda şehir
Ey kalbimdesin!
Engin denizinle Mersin
Ellerimdesin…

Atifet Gezek

Gelin

Davul çalıyor bir kızın kına yakmış ellerinde
Yüreğinde gözyaşları halay çekiyor!
Güvercinler kapıda
Taşınacak kaderi bekliyor…

Dökülmüş saçılmış anılar…
Geçmiş ayak izlerini topluyor
Kahkahalar hüzünler yerleştiriyor valize
Duygular paramparça!

Burkulmuş yürek
Acı bir yutkunmaymış geçen zaman!
Ne çabuk bitti taç yapılan papatyalar
Ezgiler çalınan söğüt dalları…

Bir bardak suymuş
Güven veren şarkıymış yuva
Baba armut topluyor hüzünlü bir sepete
Anne bebeğini kaybetmiş
Kızının gözlerinde arıyor! …

Bekliyor hayalin pembe panjuru
Buraya kadarmış çocuk!
Yavaşla çark
Binecek var…

Atifet Gezek

Issız Adam

çocukluğunun izbelerinde oynarken
anlamadı ıssızlığını…
martı çığlıkları içinde
kapamıştı gözlerini
işitsel bir dünyayı algılarken
çoktan büyümüştü
annesine sarılmadan…

hayat bedenine büyük geldi
yabancısı oldu giydiği kisvelerin
çocuk kaldı ruhundaki maviler
izdüşümünü süremedi…
oyalanırken cinsel fantazilerle
aşk alnındaki çizgileri parçaladı
ilk kez ağladı
ilk kez duydu dokunmanın hazzını! …
fakat…
hiç oynamadığı bilyeleri kaybetmekten korkuyordu
hiç çıkmadığı ağaçtan inmeye korkuyordu
katlanamadı kokladığı çiçeğin sorumluluğuna
fırlattı!
rahat…
emin…
fark etmedi kaybettiği renkleri…

sırtında bir şehirle
deniz kalacağını sanıyordu
gamzesiz çukurlarıyla…
büyüdü yüreğindeki uçurum
pişmanlık hiç bu kadar kanatmamıştı!
yağmur yağdı adam! …
yalnızlık söyleyen plâk
kalabalık geliyordu
aynı filmi oynarken…

unutulan bir saç tokasında
sakladı kaybettiklerini…
yürüdü siyah beyaz bir gündüze
gürültülü sokaklarda
ıssızlığa doğru…

sahip olamadığı bedenlerden
sahip olamadığı çocuklardan
sevgi dilenecekti
ömür boyu…

Atifet Gezek